Współczucie nadaje naszemu życiu sens. Jest źródłem trwałego szczęścia i radości. I fundamentem dobrego serca – serca, które pobudza do niesienia pomocy innym. Poprzez dobroć, czułość, szczerość, uczciwość i sprawiedliwość wobec innych przysparzamy szczęścia sobie samym. Nie wynika to z jakiejś skomplikowanej teorii. To kwestia zdrowego rozsądku. Nie da się zaprzeczyć, że troska o innych jest wartością samą w sobie, a nasze szczęście jest nierozerwalnie związane ze szczęściem innych. Nie da się zaprzeczyć, że gdy cierpi społeczeństwo, cierpimy my sami, a im więcej w naszych sercach i umysłach wrogości, tym bardziej jesteśmy nieszczęśliwi. Możemy odrzucić wszystko: religię, ideologię, nabytą mądrość. Nie możemy uciec przed tym co niezbędne: miłością i współczuciem.

XIV Dalajlama, Etyka na nowe tysiąclecie